Dorota Zawadzka i Grzegorz Zawadzki, ornitolodzy, przyrodnicy, oddają w Wasze ręce przyrodniczą opowieść, która pomaga bliżej poznać życie dzięciołów – ptaków zapewniających przetrwanie wielu innym gatunkom. Werbel, czyli zrozumieć dzięcioły, to książka zarówno do czytania, oglądania, a także do… słuchania! Po Bunt dwulatka, bunt trzylatka, czy to się kiedyś skończy? Pewnie niejedna mama i niejeden tata zadaje sobie to pytanie. Pewnie niejedna mama i niejeden tata zadaje sobie to pytanie. Mam dziś dla Ciebie garść porad, jak przetrwać w tym okresie, żeby nie zwariować i zachować spokój. Nieśmiałość u dzieci to cecha, która coraz częściej jest uznawana za poważny problem. Umiejętność odnalezienia się w grupie jest bowiem obecnie bardzo wysoko Bunt trzylatka, a raczej ważny proces rozwoju Nie ma czegoś takiego, jak wiek buntu. To, co się dzieje z dziećmi w wieku od dwóch do trzech lat, który nazywa się okresem buntu dwulatka, to naturalny proces wydobywania się z całkowitej zależności od rodziców – do zależności tylko częściowej. Trudno pochować przed dzieckiem wszystkie telefony i tablety, by nigdy się nimi nie bawiło. Wcale nie ma takiej potrzeby – mówi Dorota Zawadzka i od razu dodaje – Trzeba jednak nauczyć dzieci mądrze z nich korzystać Dorota Zawadzka jest z zawodu psychologiem rozwoju. Polacy znają ją najlepiej z programu emitowanego w latach 2006-2008 na kanale TVN zatytułowanego "Superniania" . Ptaki. Fauna Polski. Dorota Zawadzka • Książka ☝ Darmowa dostawa z Allegro Smart! • Najwięcej ofert w jednym miejscu • Radość zakupów ⭐ 100% bezpieczeństwa dla każdej transakcji • Kup Teraz! • Oferta 13378847488 QY8szco. Budzisz się rano, jest foch i łzy. Wieczorem? Foch i łzy. Nie chce jeść, non stop robi awantury. Nie masz na to siły, jesteś tym już tak bardzo zmęczona… Noworodek? Niemowlak? Nie. że o dzieciach wiesz już wszystko, że już gorzej być nie może. Przetrwałaś przecież bunt dwulatka i trzy(nasto)latka. I nagle okazuje się, że to, co masz już za sobą, było całkiem miłe. I że to nawet było całkiem słodkie dziecko, któremu bliżej było do niemowlaka niż do starszaka. Bo teraz masz przed sobą bunt czterolatka, przemądrzałej kreaturki, w całej swojej okazałości i w pełni swoich możliwości, która zna Cię aż za dobrze i doskonale wie, jak to wykorzystać. A Ty zaczynasz wątpić, czy cokolwiek, czego do tej pory nauczyłaś się o dzieciach, będzie jeszcze miało perfekcji opanował sztukę jednej, najmniejszej choćby łezki potrafi rozpłakać się na zawołanie i najczęściej uzyskuje właśnie to, czego w tej chwili chce. Doskonale zdaje sobie sprawę, że należy to zrobić wykorzystując chwilową słabość przeciwnika – rodzica, czyli akurat wtedy, kiedy ten jest słaby i zmęczony, czyli najbardziej podatny na sterroryzowanie, i zwyczajnie nie ma już siły stawiać czynnego łatwością podchwytuje dalekie od nienagannych zachowania swoich rówieśników i przenosi je na domowy grunt. Rozmowy z czterolatkiem to już nie rozmowy. To nieustające negocjacje i szantaże, argumentacja rodzica osiąga poziom ekspert. To czterolatek rządzi, a my jesteśmy zakładnikami jego nastroju. Wie, za jakie sznurki ma pociągnąć, skubaniec więcej kalorii, niż jest w stanie kiedy jest naprawdę głodny, nie zakomunikuje tego, chociaż jego zasób słownictwa jest już naprawdę duży i naprawdę nie stanowiłoby to problemu. On woli zrobić awanturę, będzie się darł i sprzeciwiał wszystkiemu. Aż zje i po prostu mu to czas dziennych drzemek powoli dobiega czterolatka jest to okres przejściowy, który polega na tym, że drzemka zostaje zastąpiona złym humorem, fochem i niezadowoleniem trwającym mniej więcej od godziny potencjalnej drzemki aż do wieczornego pójścia wieczorne usypianie. Oddzielny jest to proces, który TRWA. I trwa. I trwa. Od momentu skończenia kolacji, długiego namawiania na kąpiel, jeszcze dłuższego namawiania na wyjście z niej, poprzez odmawianie założenia piżamy, zrobienia awantury o to, że jest bez obrazka, a A ON CHCIAŁ Z PSIM PATROLEM, aż do płaczu, że jest głodny, chce żelka, chce się bawić, chce pić, chce oglądać bajkę. Zwycięstwo objawia się położeniem do łóżka i odcięciem zapłonu. Tak po niby już dawno się temat, byłaś z niego taka dumna. I nagle, w okolicach czwartych urodzin, zabawa staje się tak ważna, że siku się nie chce, nie chce, nie chce, aż… MAMOOO!!! ZSIKAŁEM SIĘ!!! Serio?! Przecież pytałam…Na spacerze zatrzyma się milion razy, przy każdym interesującym go miejscu. Zada milion pytań. A spróbuj tylko się nie bierze patrzy na to, co czujesz. Będzie wyć, aż osiągnie swój cel. A potem będzie wyć, bo go osiągnął. Albo dlatego, że wyznaczy sobie lubię mamusi!Nie kocham Cię!Jesteś głupia!To tylko kilka pocisków z jego arsenału. Będzie nieustannie testować nasze granice. Wszystko będzie chciał zrobić sam, choćby nie wiem jak długo miało to trwać. Będzie w stanie nieustannej walki pomiędzy słodko-niemowlęcym trzylatkiem a nieco dojrzalszym pięciolatkiem. W chwilach słabości przyjdzie się przytulić, da Ci się pogłaskać po głowie i może nawet dać sobie buziaczka, tylko po to, by za chwilę uciekać przed Tobą, nie dać się dotknąć i znowu się Fours albo Fascist Fours– tak nazywa się ten wiek po angielsku. I gdzieś pomiędzy heheszkami i grubą przesadą, z którą opisałam ten wiek, jest w tym trochę racji. Jest w tym zmęczenie, bezradność i frustracja. Bo powiedzieć, że dziecko jest w tym wieku uparte, to to jakoś przetrwać, spróbujmy się opanować. Bo gdzieś na horyzoncie czekają piąte urodziny. Może one dadzą nam trochę ulgi?…Może masz ochotę przeczytać:Jak przetrwać bunt dwulatka i trzylatkaTrzy(nasto)latek – 23 typowe cechy, z którymi na bank się zgodzisz7 metod radzenia sobie z upartym dzieckiemDzień, w którym przestałam krzyczeć na moje dzieckoJak odpieluchować dziecko w weekendZapraszam do grupy mam, w której radzimy sobie, pomagamy i jesteśmy dla siebie przyjazne: KLIK. Czekam tam na Ciebie z niecierpliwością! Moj najstarszy syn zaniedlugo skonczy 5 lat i nie widac zeby ten bunt mial sie skonczyc,a zaczal sie jescze przed drugimi urodzinami,drugi synek ma 2lata i niecale 3 miesiace i narazie nie ma buntu,jedynie to wszysto chce robic sam,jesc,sikac do nocnika i go wylewac,choc czesto wszystko trafia obok ubikacji,otwierac drzwi kluczami,wyciagac pranie i td,najgozej jak naprawde nie mam czasu i mam inne rzeczy do zrobienia,nawet wozek chce po powrocie sam schodami w dol do piwnicy chowac i wtedy kiedy naprawde nie moge mu pozwolic bo cos jest niebezpieczne to jest pisk na caly blok,wtedy w jedna reke wozek na druga synek i szybko uciekam! Cytuj Twój trzylatek nie chce cię słuchać, stale przekomarza się, wścieka, wpada w histerię... Masz dość? Czujesz się jak terroryzowana? Zaczynasz ustępować dla świętego spokoju? Ten tekst jest dla ciebie obowiązkowy. Mimo próśb mamy trzyletnia Jagódka nie chce włożyć butów, tylko biega boso w przedszkolnej szatni. Potem, zamiast wracać do domu utartą drogą, idzie w przeciwnym kierunku. O czym świadczy takie zachowanie? O tym, że Jagódka rozwija się książkowo! Naturalny etap w rozwoju Trzy-, czteroletnie dziecko to istny wulkan energii. Wszędzie go pełno, wszystko chce wiedzieć, wszystkiego dotknąć. Zainteresowane tym, co go otacza, ciągle zadaje pytania, a do tego zawsze ma swoje zdanie (oczywiście zawsze inne niż mama) i chce działać po swojemu. Ten opis idealnie oddaje charakter twojego dziecka? Nie martw się, że masz niegrzeczne dziecko, które uwielbia robić ci na złość. Ono cię wypróbowuje. Chce się przekonać, na ile może sobie pozwolić. Niektóre dzieci w tym celu stosują różne bardziej lub mniej wyrafinowane sztuczki, np. krzyczą przeraźliwie, rzucają się na podłogę, tupią nóżkami. Inne znów droczą się z mamą, by w końcu jednak zrobić to, o co ona prosi. Czytaj też: Przeklina, kopie, pluje - 5 sposobów na dziecięce wybryki Pozwalaj w granicach rozsądku Rodzice trzylatka nie mają łatwo. Czasem jednak warto pozwolić, by dziecko postawiło na swoim. Jeśli jest to niemożliwe (np. ze względu na bezpieczeństwo), postaraj się skłonić dziecko do posłuszeństwa – ale nie krzycząc, szarpiąc albo dając klapsy. Spróbuj porozumieć się z dzieckiem, a jeśli konflikt jest drobny, poszukaj szybkiego rozwiązania i zapomnij o nim. Gdy kara jest konieczna, zawsze dostosuj ją do wieku dziecka i jego czynu. Na przykład gdy przedszkolak awanturuje się, rzuca zabawkami w brata lub męczy kota, trzeba go stanowczo upomnieć. Jeśli nie przestaje, można posadzić go na krzesełku w innym pokoju, by się uspokoił. Dla trzylatka taka kara nie powinna trwać dłużej niż trzy minuty. Czy wiesz: Jak karać dziecko? Ważne zasady wychowawcze Dziecko musi zrozumieć, że nie wszystko może zrobić po swojemu. Jak mu w tym pomóc? Staraj się, by upominanie nie było celem samym w sobie. Stosuj je tylko wtedy, kiedy to ma sens (np. gdy natychmiast musisz dziecko przed czymś powstrzymać). Jeśli nie chcesz, by kilkulatek rzucał piłką w kuchni, wytłumacz: „Możesz trafić w garnek z gotującą się zupą”. Zaproponuj mu też inną zabawę. Czasem ustąp. Jeśli np. odwiedzili was niespodziewani kuzyni z innego miasta, pozwól dziecku pójść spać godzinę później, by mogło dokończyć zabawę z gośćmi. Myśl o intencjach. Nie złość się, gdy dziecko upuści twój ulubiony kubek, ale stanowczo protestuj, gdy szarpie koleżankę za włosy. Nie wymagaj bezwzględnego, ślepego posłuszeństwa. Trzylatki są skłonne do ciągłego przekraczania granic, ale staraj się unikać poważniejszych scysji z dzieckiem. Odwracaj uwagę, żartuj, szukaj drogi kompromisu. Rodzice pytają - ekspert odpowiada Moje dziecko z uporem wciąż wszystko robi po swojemu. Mam pozwolić, by rządziło nami czy raczej ukarać? Mamie i tacie tylko się wydaje, że dzieci chcą nimi rządzić. One tak naprawdę pragną mieć silnych rodziców, którzy zawsze dadzą sobie radę. To daje poczucie bezpieczeństwa. Dziecko musi przestrzegać pewnych zasad. Nie pomoże w tym ciągłe pokrzykiwanie, np. „Nie rób tego” lub „Zostaw to”. Najważniejsze są zasady dotyczące zdrowia i bezpieczeństwa. W tej sprawie trzeba być konsekwentnym, np. trzylatek, przechodząc przez ulicę, musi trzymać mamę za rękę, a nie biec obok niej, choćby nawet ulicą nie jechał żaden samochód. Magdalena Gąssowska, psycholog, zajmuje się psychoterapią, wykłada w Wyższej Szkole Pedagogicznej ZNP w Warszawie Czy wiesz: Co robić, by dzieci nas słuchały? Po ostatnim wpisie na moim Facebooku pojawiły się komentarze, że w sumie kłopoty z niemowlakiem to nic w porównaniu z tykającą bombą zegarową jaką jest dwulatek, trzylatek, czterolatek. Że jak ten wpadnie w histerię, to już nic nie jest w stanie zatrzymać zniszczeń. Uśmiechałam się tylko do siebie, bo zupełnie się z tym nie zgadzam! Wcale nie dlatego, że mój syn się nie buntuje. O nie. I u nas awantury zdarzają się często. Jednak znam niezawodne sposoby na jego bunt. I chociaż wiem, jak dzieci się od siebie różnią, to idę o zakład, że moje metody (a przynajmniej któraś z nich!) przy twoim maluchu również się sprawdzą. A kto wie, może zadziałają także podczas małżeńskiej kłótni? Kiedy Kostek zaczął się buntować, słyszałam, żeby takie zachowania ignorować. Żeby wiedział, że nie ze mną te numery i więcej nie próbował. Cóż… U nas to absolutnie nie działało! Kiedy mój synek nie widział reakcji – nakręcał się coraz bardziej, bo myślał, że zwyczajnie go nie słyszę, a skoro go nie słyszę, to usłyszeć muszę, więc w efekcie… Słyszała go cała ulica ;). Zaczęłam więc kombinować inaczej i tak metodą prób oraz błędów odkryłam, że najlepszą odpowiedzią na bunt są trzy zachowania rodzica. 1. Rozmowa. Ten sposób wymaga od ciebie anielskiej cierpliwości i zrozumienia jednej podstawowej kwestii: dziecko nie krzyczy po to, żeby zrobić ci na złość. Nie krzyczy dlatego, że jest rozkapryszone albo – nie wiem – za punkt honoru postawił sobie doprowadzić cię do psychicznej ruiny. Nie. Ono po prostu nie potrafi poradzić sobie z własnymi emocjami. Ty też nie zawsze potrafisz, a przecież od swojego dziecka jesteś o dwadzieścia-trzydzieści lat starsza! Uwierz mi: jego ta sytuacja męczy jeszcze bardziej niż ciebie. Więc… Skoro jesteś starsza, musisz to jakoś rozwiązać. Tak, ty. Przeprowadzić swoje dziecko bezpiecznie na drugą stronę. Wyjaśnić mu, co czuje. Często wydaje nam się, że dzieci krzyczą „bez powodu”, ale powód jest zawsze, tylko może ono samo nie wie jaki? Twoim obowiązkiem jest z dzieckiem do tego dojść. Może jest zazdrosne o to, że więcej czasu poświęcasz jego rodzeństwu? A może coś się stało w przedszkolu? U nas często krzyk jest zwiastunem choroby: Kostkowi nic się nie podoba, bo najzwyczajniej w świecie zaczyna czuć się źle. Nie ignoruj buntu swojego dziecka! Oczywiście to nie oznacza, że masz od razu spełniać wszystkie jego zachcianki. Lepiej tłumacz, dlaczego nie możesz się na coś zgodzić. Zawsze spokojnym tonem, nawet jeśli robisz to po raz tysięczny. Nie daj się wyprowadzić z równowagi, bo to na pewno nie pomoże! Kiedy dziecko zrozumie, że „nie” znaczy „nie” (zazwyczaj po kwadransie-dwóch, chociaż rodzicowi wydaje się, że to trwa wieczność!), przytul je i wytłumacz, co przed chwilą czuło. Powiedz, że krzyczało, bo było złe, chciało dostać czekoladę, ale nie może, bo zaraz będzie obiad, a czekoladę zjemy na deser. Jeśli masz starsze dziecko, zamiast nazywać jego emocje, możesz zadawać pytania, niech ono opowie, jak się czuło i dlaczego. Ważne, żeby wiedziało, że to była złość, złość jest normalna, każdy ją czasami czuje, ale zawsze lepiej wtedy wszystko sobie wyjaśnić i dojść do jakiegoś rozwiązania niż się przekrzykiwać. 2. „Chcę się do ciebie przytulić!”. Najlepszy sposób, kiedy jesteście w centrum handlowym i nie chcesz odstawiać szopki na środku korytarza. Reakcja mojego kilkulatka jest… Natychmiastowa! Wystarczy, że – kiedy krzyczy – powiem do niego: „Jest mi źle. Mogę się do ciebie przytulić?”, a on zamiera w pół słowa. Wtedy ja biegnę do niego z otwartymi ramionami oraz mokrymi całusami, ściskam go i obejmuję mocno, równocześnie czując, jak nagle cały stres z niego opada (no bo przyznaj sama – kto się nie lubi przytulać?). Mówię mu przy tym, jak bardzo tego potrzebowałam i chociaż on nie odpowiada nic, to wiem, że potrzebował tego jeszcze bardziej ode mnie. To ważne, żeby nie pytać: „Chcesz się przytulić?”, bo dziecko jest na ciebie złe i na pewno odpowie, że nie, nie ma ochoty, nie teraz, w tej chwili – słuchaj mamo! – to ja chcę czekoladę!!! Pamiętaj – to ty potrzebujesz przytulenia. Nie znam osoby, która by odmówiła (a próbowałam nawet z moim mężem!). Synka zawsze wtedy głaskam po głowie, sadzam sobie na kolanach i tłumaczę mu na ucho: „Widzisz jak fajnie się przytulać? Lepiej się przytulać niż na siebie krzyczeć”, a kiedy on przyznaje mi rację, gładko przechodzimy do punktu pierwszego czyli do rozmowy o emocjach. 3. Naśladowanie. Widziałam to na jakimś filmiku na Facebooku i pewnego dnia postanowiłam spróbować. To raczej nie jest sposób do wykorzystania przy ludziach, no chyba że masz gdzieś komentarze innych. Sprawdza się przy błahych kłótniach i szybko rozładowuje napięcie. Nie próbuj, kiedy dziecko jest zmęczone, rozdrażnione albo zdążyło się już na dobre rozkręcić. W skrócie chodzi o to, żeby zacząć je naśladować. Ono krzyczy: „Chcę czekoladę! Teraz chcę czekoladę! Masz mi kupić czekoladę, słyszysz?!!!”, na co ty zaczynasz w podobnym tonie: „A ja chcę sukienkę! Teraz chcę nową sukienkę! Kupisz mi sukienkę???”. Kostek zawsze na to wybucha śmiechem :). Jeszcze coś tam próbuje powiedzieć, ale że jestem nad wyraz uparta i naprawdę chcę nową sukienkę, to szybko dochodzi do wniosku, że nie ma sensu wykłócać się z kimś tak niepoważnym i niedojrzałym jak ja. Plus jest taki, że całą „awanturę” kończycie w naprawdę dobrych humorach, zanim w ogóle się zacznie. Po takiej scenie mój trzylatek rozumie, że krzyk nie jest żadnym rozwiązaniem, i że lepiej porozmawiać. Bo w tym wszystkim wcale nie chodzi o to, żeby nasze dzieci były grzeczne, ciche i spokojne. Żeby przestały walczyć o swoje i więcej się nie upierały. Nie, upór to całkiem fajna cecha charakteru :). Więc niech mówią! Co czują, czego chcą… Ale z poszanowaniem granic innych. (11 956 odwiedzin wpisu) Moje dziecko ma dwa lata i siedem miesięcy. Jest więc niemal dokładnie w połowie swojej drogi od bycia zbuntowanym dwulatkiem, do bycia zbuntowanym trzylatkiem. I o ile bunt dwulatka przebiegał dość standardowo, to znaczy było trochę ryku, uciekania, odpowiadania „nie” na każde zadane pytanie („Chcesz kanapkę z serkiem czy z szyneczką? Nie!!!”), o tyle bunt trzylatka jest już większą na każdym kroku MUSI podkreślić swoją niezależność. Różnica między nim a dwulatkiem jest taka, że umie już powiedzieć prawie wszystko, ale jego mikro-rozumek nadal jest praktycznie taki sam. Będzie się więc upierał, żeby dać mu coś, czego nie masz, czego akurat nie może lub na co jest za mały. Będzie płakał i krzyczał tak długo, że zamiast się tym przejmować, zaczniesz się śmiać z bezradności. Ale zanim całkiem się poddasz, mam kilka stuprocentowo działających rad jak można ten okres bilety na Malediwy. W jedną minimum na pół roku. Sama dla siebie. Rewelacyjny sposób na rozwiązanie praktycznie każdego problemu! Jego jedynym mankamentem może być koszt biletów lotniczych. Ale kiedy już stwierdzisz, że stać Cię na to szaleństwo, przekonasz się, że nie ma lepszego sposobu, żeby przetrwać bunt dwulatka lub trzylatka!Medytuj z mnichami sposób świetny na sytuacje, w których po raz trzydziesty podczas dziesięciominutowej podróży samochodem słyszysz to samo pytanie albo, co gorsza, ten sam ryk o coś, czego akurat nie masz. Świetnie sprawdza się też na każdą chwilę, kiedy masz 5 minut, żeby wyjść z domu, a Twój dwulatek lub trzylatek właśnie zażyczył sobie chrupka, biszkopta, kanapkę, ciasteczko, musik, lubisia lub cokolwiek innego, albo właśnie z diabolicznym śmiechem ucieka przed Tobą na golasa dookoła domu. Jedyne, co Cię wtedy uratuje, to zen. Ewentualnie……kup zatyczki do świetna metoda! Idealna na każde poranne marudzenie, każdy wieczorny ryk, każdy jęk i wszystko, co sprawia, że czujesz, że się w sobie gotujesz. Kiedy znowu słyszysz te pozbawione logiki i sensu błagania o inny soczek, inny kocyk, inną zabawkę lub innego pluszaka, i dochodzi do momentu w którym ani Ty, ani dziecko nie wiecie już o co tak naprawdę chodzi, zatyczki rozwiążą sprawę. W 3 do toalety. Tak często, jak się Ci udowodni, że Twój pęcherz akurat nie jest pełny, albo że natura znów nie wezwała Cię czym prędzej tam, gdzie nawet król chodzi piechotą? No nikt! Kiedy więc wyczuwasz kryzys, śmiało zostaw z nim na pastwę losu tatę lub babcię dziecka, czym prędzej ulatniając się do tego jedynego w okolicy spokojnego miejsca. Przetrwaj w nim najgorsze, a kiedy wyczujesz, że zaogniona sytuacja już się ułagodziła, wróć jak gdyby nikt nic. Genialne!Naucz się czarować i do picia ma być ten jeden soczek, którego akurat nie kupiłaś, a picie w tym konkretnym kubku, który akurat myje się w uruchomionej zmywarce. Kiedy do jedzenia ma być ta konkretna rzecz, której akurat nie ma w domu. Kiedy do ubrania ma być ta konkretna bluzka, która akurat leży oblana herbatą i wysmarowana dżemem w brudowniku. Kiedy znikąd pomocy, a od godziny Twój trzylatek jak mantrę powtarza płacząc przeraźliwie to jedno zdanie: „Ja ścieeeee inneeeeee!!!…”, wtedy pozostaje Ci już tylko jedno rozwiązanie. Musisz to „inne” wykopać z podziemi albo wyczarować. Ewentualnie możesz wrócić do punktu czytasz mojego bloga i choć trochę podobają Ci się moje wpisy, poświęć, proszę, dosłownie chwilkę na wypełnienie ankiety (KLIK). Pomoże mi ona w poznaniu Ciebie i Twoich preferencji oraz w rozwijaniu i ulepszaniu bloga. Dziękuję!

bunt trzylatka dorota zawadzka